Rozmowa z Butelką

I. Dusza w ogniu W duszy płonie miłość, która przeradza się w nienawiść. Szacunek ulatuje jak wiatr, Słowa ranią jak kule, W mroku samotności myśli dryfują falą. II. Łzy w ciszy Głowa uderza o stół, wydając głuchy dźwięk, Łzy ukrywają ból i żal w głębi, Szczerość zostaje zraniona przez złe słowo, Nikt nie zwraca uwagi, cisza tłumi łzy. III. Kobieta w klatce Kobieta trzyma duszę boleśnie w klatce, Uczucia zamyka w zimnej, żelaznej trumnie, Łzy wysychają, problemy czekają w kolejce, Za ścianą czai się gorycz i zimny smutek. IV. Pusta iluzja Nie żona, nie kochanka, lecz pusta iluzja, Gdy szukam sensu słów, milczysz obojętnie, Na pytania nie odpowiadasz, jak zwykle sucha, Z myślami zostawiasz mnie samotnie. V. Upadły liść Kim jestem? Upadły, złamany, bezwolny jak liść, Upadłem na dno, zatraciłem się w mroku, Ale wciąż tu wracam, pragnąc złudnej łaski, Choć wiem, że to kłamstwo, rzeczywistość jest okrutna. VI. Toast za złudną przyszłość Wznoszę toast za zdrowie, za złudną i zwodniczą przyszłość, Za siebie, za nadzieję, która nic nie obiecuje, Potem wszystko milknie, gaśnie ostatnia świeca, W bezkresnym śnie dusza znów się zanurza. VII. Bezsilność wobec koszmaru Nie chcę się budzić, walczyć z przerażającym koszmarem, Który powoli niszczy człowieczeństwo we mnie, Nie mam siły na ból i miażdżącą rozpacz, Na rozmowy, które ranią i niszczą moją duszę. Autor wiersza Damian Moszek.

Dodawanie odpowiedzi możliwe dopiero po zalogowaniu się.